Celem apelu jest zapoznanie uczniów ze zwyczajami i obrzędami Świąt Wielkanocnych, budzenie szacunku dla tradycji, rozwijanie umiejętności prawidłowego przekazu treści utworów poetyckich. Impreza przeznaczona jest dla uczniów szkoły podstawowej.
Scenariusz apelu: ,,Wielkanocne tradycje.”
Cel imprezy: - zapoznanie ze zwyczajami i obrzędami Świąt Wielkanocnych, - budzenie szacunku dla tradycji i przeżyć związanych z okresem Świąt, - rozwijanie umiejętności prawidłowego przekazu treści utworów poetyckich.
1. W takt muzyki góralskiej na scenę wchodzą dzieci ubrane w stroje góralskie. W rękach mają palmy.
Uczeń: Wielkanoc to jedno z najpiękniejszych świąt chrześcijańskich. Raniutko w Wielką Niedzielę dzwonią dzwony, wzywające na modlitwę i ogłaszające światu radość, że Chrystus zmartwychwstał. Potem cała rodzina zasiada do uroczystego śniadania. Na środku stołu nakrytego białym obrusem i przyozdobionego zielonym barwinkiem, stoi koszyczek, a w nim pokarmy poświęcone w Wielką Sobotę. Dzielimy się jajkiem, życząc sobie pomyślności. Z Wielkanocą wiąże się wiele pięknych, ludowych zwyczajów. Dziś przypomnimy niektóre z nich.
Uczeń recytuje wiersz: Wielkanoc! Wielkanoc! Wielka radość w sercu, gdy stąpasz po świecie – kwitnącym kobiercu.
Na stole pisanki pięknie malowane. Wśród zieleni trawy cukrowy baranek.
Bazie w wazoniku, ciasta i wędliny... Wielkanoc – i wielkie spotkanie rodziny. Ryszard Przymus
Uczeń: Wielki Tydzień rozpoczyna się od Niedzieli Palmowej obchodzonej uroczyście w całym kraju. Od wczesnego ranka ludzie podążają do kościoła, aby poświęcić palmy. Jedne są skromne, z wierzbowych gałązek okrytych baziami, inne bajecznie kolorowe.
Uczeń recytuje wiersz: ,,Kurpiowskie palmy” A na Kurpiach palmy splata się wysoko... Wiatr im wstążki porywa, chce je zanieść obłokom.
A która Kurpianka najwyższą na kiju palmę uwije - to aż pod powałę wyrośnie jej synek.
Te kurpiowskie palmy z pachnącego ziela, długo w chacie przetrwają, aż do wesela. T. Chwastek - Latuszkowa
2. Wszyscy śpiewają piosenkę ,,Pisanki”, Górale siadają, a na scenę wchodzą Pucheroki stukając się laskami (kijami) w ręku trzymają wiklinowe koszyczki.
Pucheroki mówią chórem: ,,Jak nam nic nie dacie, to nas pogniewacie i wam garnki porozbijamy, co na płocie macie”.
Pucherok I: ,,Dajcie sera, jabłko i trochę grosiwa, by we święta Wielkanocne była dobra moja godzina. Dajcie, nie żałujcie, ze mną nie żartujcie, bo ja Pucheroczek malutki jak żaczek.”
Pucherok II: ,,Jak mi dacie jajek pięć to będę wasz zięć.” W tle słychać melodię piosenki :,,Pisanki”, a Pucheroki zbierają od dzieci przygotowane dary. Pucheroki siadają, a na scenę wchodzą dzieci przebrane w stroje łowickie.
3. Uczniowie śpiewają piosenkę: ,,Wieziemy kogucika”. Dziecko: ,,Pisanki, kraszanki, malowanki – nie może ich zabraknąć na świątecznym stole. Jednobarwne noszą nazwę kraszanek, malowanek lub byczków. Te zaś w różnobarwne desenie – to pisanki. Motyw piosenki: ,,Pisanki” Na scenę wchodzi kwoka i sześć kurczaczków. Dzieci śpiewają piosenkę: ,,Kwoczka – kokoszka.”
Uczeń: Wielka Sobota – po tygodniowym ściśle przestrzeganym poście – zapowiadała świąteczną ucztę. Długo przygotowywane jadło należało najpierw poświęcić.
Uczeń: ,,Do kościoła nosi się małe koszyczki ze święconym: z jajkami, wędliną, kawałkami chleba i solą. Od dzielenia się święconym jajkiem i składania sobie życzeń rozpoczyna się wielkanocne śniadanie.”
Troje dzieci mówi wiersz: ,,Wielkanocny stół” Nasz stół wielkanocny haftowany w kwiaty. W borówkowej zieleni listeczków skrzydlatych lukrowana baba rozpycha się na nim, a przy babie – mazurek w owoce przybrany.
Palmy pachną jak łąka w samym środku lata. Siada mama przy stole, a przy mamie tata. I my. Wiosna na nas zza firanki zerka, a pstrokate pisanki chcą tańczyć oberka. E. Skarżyńska Na scenę wbiegają dzieci przebrane za zajączki i śpiewają piosenkę ,,Zajączki”. Zajączki uciekają, a na scenę wchodzą dzieci w strojach kaszubskich i śpiewają piosenkę ,,Dyngus”
Wiersz: ,,Śmigus - Dyngus” Śmigus – dyngus! Śmigus – dyngus!
Staropolskim obyczajem w wielkanocny poniedziałek oblewamy się nawzajem.
Miły zwyczaj śmigus – dyngus! Bo pośród życzeń radosnych przynosi nam w podarku uśmiech kolorowej wiosny. R. Przymus Ponowne zaśpiewanie piosenki ,,Dyngus”
Dziecko mówi: Dyngus, zwyczaj oblewania się wodą w drugi dzień Świąt Wielkanocnych, zwany też lanym poniedziałkiem przetrwał do dziś.
Wiersz: ,,Śmigus Jacka” Śmigus – dyngus! Śmigus – dyngus! - wykrzykują dzieci. Patrzcie, psotny Jacek z butlą wody leci.
Ej, ty Jacku, nie dokuczaj swojej siostrze małej, bo oblejesz jej sukienkę i fartuszek cały.
Mała Zosia nie chce z bratem rozpoczynać sprzeczki, więc ucieka przed ,,śmigusem” na drugi brzeg rzeczki.
Jacek chciał dogonić siostrę, dał przez rzeczkę susa, a tymczasem wpadł do wody i sam miał śmigusa!
Uczeń: Na Kaszubach był zwyczaj obchodzenia wsi z zielonymi rózgami. Tymi rózgami dzieci uderzały po rękach i nogach każdego, kto się nawinął.
Wszystkie dzieci: Przyszliśmy tu po dyngusie, po zielonym śmigusie. nie prosimy o cielę, bo to dla nas za wiele, tylko o kiełbasę, to się nią opaszę. Jakbyście nam jajo dali, to też byśmy dziękowali.
Piosenka: ,,Pisanki” Wszyscy razem: Staropolskim obyczajem jajkiem dzieląc się święconym, życzmy sobie szczęścia wzajem w dniu tradycją uświęconym. Dzieci składają życzenia wszystkim obecnym i ofiarowują kolorowe pisanki nauczycielom.
Opracowała: M. Dybowska - Grządzielewska
|